Eke heeft een dagboek bijgehouden van de dagen dat zij de detox kuur van Innerwave volgde. Een kuur die ze deed onder de bezielende begeleiding van het Vitaal Vastenteam van het HeelHuus Gezondheidscentrum te Warnsveld. Ben je benieuwd naar detox ervaring van Eke? Lees dan hier haar dagboek.
Dagboek van een detox-er Eke Mannink
Het was intuïtie. Intuïtie gecombineerd met toeval. Intuïtie, toeval en een vleugje gevoeligheid voor marketing. De juiste snaar werd geraakt, zoiets. Hoe dan ook, toen de mail van het Heelhuus, gezondheidscentrum te Warnsveld, in mijn postbak belandde en ik de uitleg onder de titel ‘Vastenkuur’ las, wist ik: ja, ik wil. Onder begeleiding schoon worden. Mijn lijf zuiveren, dat sprak me aan. En waarom? Waarom nu? Waarom zo plotseling? Dat weet ik allemaal niet. Ik gooide die termen toeval, intuïtie en marketing er natuurlijk niet voor niets in. Naar aanleiding van mijn bericht aan het Heelhuus dat ik dacht te willen, werd ik de dag daarna gebeld door ene Tina Visch. Wat ik toen nog niet wist, is dat zij het vriendelijke gezicht is dat vaak achter de balie van het HeelHuus zit. Ik kwam daar weleens tegen, toen ik met mijn dochter bij de fysiotherapeut. Ze legde uit wat de kuur inhoudt, vertelde dat er al vier of vijf gegadigden waren. ‘Het gaat in elk geval door,’ zei ze. ‘Kom maar langs voor wat specifiekere informatie als je wilt.’ We spreken af dat we elkaar de volgende dag zouden ontmoeten voor een gesprek. Na het telefoontje ging ik snel weer aan mijn werk, het woord ‘detox’ zat in mijn achterhoofd terwijl ik een artikel voor de krant tikte. Nooit eerder had ik zoiets gedaan. Goed, weleens een paar dagen een dieetje (misschien maar één keer trouwens) of een tijdje bewust geen alcohol (ahum, ook dat kan op de vingers van twee handen geteld worden) maar een echte detox… Ik vond het iets voor mensen met te veel geld en/of tijd. Bovendien dacht ik bij het woord altijd terug aan de klysma’s van Patty Brard uit de jaren tachtig. En dan klonk het meteen al niet zo aantrekkelijk meer. ‘Laat ik meteen aan mijn lichaamsbeweging denken,’ sprak ik mezelf de volgende dag toe. Ik wandel naar het HeelHuus. Met de hond natuurlijk, want als er iemand dol is op wandelen… Veertig minuten, moet te doen zijn. Bovendien was ze loops, onze Vlok-de-flatcoat. En een loopse hond wil je niet alleen in huis laten. Haar hormonen zijn zó in de war. Tina had aan de telefoon al aangekondigd dat ze voedings- en hormoondeskundige Wilma Sybrandy bij ons gesprek zou vragen. Dus dat paste mooi, hoopte ik maar. Als ze maar niet allergisch was natuurlijk. Zo kwam het dat een overenthousiaste hond die ochtend de wachtruimte van het HeelHuus binnenstoof, daarna volgde een strakgetrokken lijn. Ik kwam erachteraan. Team Tina/Wilma ontving ons en zat achter de thee klaar in een spreekkamer. ‘Wat wil jij drinken?’ vroeg Wilma. Ineens sprongen de drie kranen in mijn geheugen die ik een paar jaar terug vanaf mijn wachtkamerstoel vaak had bekeken. Kranen met gevitaliseerd water, speciale receptoren deden iets met de moleculensamenstelling. De gouden kraan, helemaal rechts, gaf zachtste variant herinnerde ik me. ‘Een gouden water graag,’ zei ik dus. Vlok was inmiddels onder tafel gaan liggen. Met haar eigen bak water.
Tina vertelde over de opzet van de kuur: elf dagen detoxen, in een vooraf vastgesteld schema. Het plan kende drie fasen:
Later zou ik daar genadeloos om uitgelachen worden door mijn kinderen: ik verafschuw al te veel Engels in de Nederlandse taal. Maar goed, zover was het nog niet. Naast het eetprogramma was er een aanvullende activiteitenlijst: yoga, zelfzorg, workshops, een week gratis naar de belendende sportschool… en veel gelegenheid om gouden water te drinken natuurlijk. Wilma hield een verhaal over de werking van hormonen. Ze toverde zoveel termen tevoorschijn, in zo’n duizelingwekkend tempo, dat ik mezelf zo nu en dan begripvol ‘ja’ voelde knikken, maar het tegelijkertijd best lastig vond om het gehoorde volledig te begrijpen, laat staan te onthouden. Wat me bijbleef, is dat ze bevestigde dat zo’n kuur behalve de lichamelijke ‘shit’ ook de geestelijke kon wegvoeren. Ik was gesterkt in mijn voornemen. Ik ging het doen. We namen afscheid. Hond Vlok kwam uit haar zelfgecreëerde warme holletjes-houding. Tijd voor buiten!
‘Kun je je tong even uitsteken?’ Ja, en dan zou je denken: ik wil ontgiften en er is nog plek, dus dat moet lukken. Maar daarmee ben je er nog niet. De gegadigde moet eerst nog goedgekeurd worden. En wel door een acupuncturist. Dat was Ricky Bochem in mijn geval. Die vraag om mijn tong uit te steken kwam van hem. Op zich best een apart gevoel om dat te doen naar iemand die je niet kent. Wel had ik de vraag zien aankomen, want een vriendin van me heeft hetzelfde beroep en vertelt weleens wat. ‘Ja, goed hoor, gezien.’ Wát hij dan precies gezien had, durfde ik niet meer te vragen. We hadden al zoveel gekletst. Zo wist ik inmiddels dat hij met mijn vriendin de acupuncturist op de opleiding had gezeten en een tijdje bij Vitesse voetbalde. Verder bediscussieerden we uitgebreid het vegetarisme. Mijn dochter is hard core vegetarisch, als het om vlees gaat. Nul dus. Want: zielig om dieren te doden. Ricky had mij aangekeken en raadde me aan vlees te gaan eten. Nu eet ik niet nooit vlees, maar bijna nooit. Ik was bijzonder verbaasd over zijn stelling. Over de ethische aspecten kon hij zich niet uitlaten, zei hij. Omdat hij daar ook niet echt een weerwoord op had. Maar in zijn ogen was vlees een onvervangbaar element van ons voedsel, juist omdat het komt van een organisme, een levend wezen. ‘Die energie zit niet in een vleesvervanger,’ zei hij. Dat kon ik niet ontkennen. Al met al was het wel een beetje cru; de reden waarom veel vegetariërs juist geen vlees eten, is voor hem de reden om dat juist wél te doen: omdat vlees vroeger levend dier was. Ik besluit zijn raad in overweging te nemen, maar dan wel ná de kuur. Want het goede nieuws was Ricky een vinkje zette bij het vakje ‘geschikt voor detox’.
Eén van de woorden die vaak klonken in het HeelHuus: mindset. Ook al niet zo’n Nederlandse term, maar hoe kunnen we die mooi omschrijven? Instelling zou een mogelijk alternatief zijn. Het gaat om je instelling, hmmmm. Mindset klinkt beter. Van Wilma hoorde ik: zodra je wéét dat je gaat ontgiften, stelt je geest zich daarop in. Ik vroeg me af of dat al aan de gang was toen ik twee dagen ervoor aan de cappuccino zat. Dit zou ongetwijfeld een van de dingen zijn die ik het meest ging missen, voor maar liefst elf dagen! Een kopje hazelnootbruine koffie, lekker langzaam opgegoten, met likkebaardend luchtig opgeklopt schuim erbovenop. Ik ging er meteen nog een zetten. Na dansconditie, een lesje dat ik de dag voor de kuur volgde, dacht ik aan de vis die ik zo zou nemen, met mijn zoon. Vast ritueel inmiddels op dinsdag, bij de haringkar aan de Nieuwstad. Slik. Kan ook niet meer. ‘Wat een onzin,’ spreek ik mezelf innerlijk toe. Wat zijn nou elf dagen? Gewoon lekker doorwerken en je merkt het nauwelijks. Maar ik wist dat dát geen goed idee was, diep in mezelf. Zoveel had ik de week ervoor wel opgestoken van Wilma’s instructies. Hard doorwerken laat zich niet rijmen met detox. Want dat betekent: stress. En als je stresshormonen worden aangesproken, staat de rest stil. Zo ook het spijsverteringsproces. Hmmmm. Nou, dat zien we dan wel weer. Eerst maar even het kuur-boekje doornemen, om te zien wat ik nodig heb aan boodschappen. En op zoek naar een van die bonbons die ik afgelopen weekend van een vriendin kreeg. Nu het nog kan.
De dag voordat we begonnen, ontmoetten de Detox-ers elkaar aan de boomlange tafel van het HeelHuus. Drie andere vrouwen en een man zaten er al toen ik last minute – vooruit; nog even wat Engels – binnen kwam zeilen. Plus HeelHuus-gastvrouw Tina, masseuse Anoushka en Wilma. We stelden ons kort aan elkaar voor. Wat me opviel, was dat alle deelnemers op een lichtelijk andere manier gemotiveerd waren, maar wél allemaal heel erg gemotiveerd. Dat vond ik mooi. Of het nou een burn out was die de doorslag gaf om het te gaan doen, of het idee dat je gewoontes iets te ingeburgerd raken, de wens om te detox-en leek sterk. Bij ons alle vijf. Caroline, de collega van Anoushka, kwam binnen. Wat zij en Anoushka vertelden over de ayurvedische massage klonk nieuwsgierig makend. De voetreflex-behandeling die op het programma stond leek me ook de moeite waard. Er ging een lijst rond om in te tekenen. Er werden opmerkingen gemaakt over de voorkant van het instructieboekje. Een dame in wit hemd met naar de hemel uitgestrekte armen juicht het uit: I’M ALIVE! Als wij het ook maar overleven… We konden al met elkaar lachen, dat gaf lucht en licht. ‘Jullie zijn als vanzelf ook elkáár tot steun,’ benadrukte Tina. ‘En jullie geven als groep ook weer iets terug aan ons,’ vulde Wilma aan. Gesterkt liepen we even later met onze kleurige HeelHuus-doppers en het startpakket onder de arm de deur uit.
De wekker gaat ongewoon vroeg. Huh? Waarom ook alweer? O ja, ik breng vandaag een geblesseerde vriendin naar haar werk. Ze kan zelf niet rijden en is net met een nieuwe baan begonnen. In Zwolle. Pling. Daar springt hij in mijn hoofd: de pil. Ik moet een pil. Weerstand over dat gegeven heeft zich al eerder van mij meester gemaakt. Natuurlijk slik ik weleens medicijnen, maar dit is anders. Dit lijkt zonder aanwijsbare reden. Ik bedoel, ik voel me niet ziek, ik heb geen hoofd- of maagpijn. Nee, dat komt nog wel, piept een diep stemmetje, wacht maar af… Ik pak het boekje erbij om het zeker te weten. Ja hoor, daar staat het: Dag 1, een half uur voor het ontbijt: 1 x tablet 1. Daarbij lauwwarm water met citroen of limoen. Zodra ik mijn – nog prinsheerlijk slapende – kinderen voorzichtig op hun voorhoofd heb gekust, spoed ik me het huis uit. Met in mijn broekzak een brandende tablet. En in de tas een pakketje met zuurdesembrood met kaas. Dat mag nog, op de eerste dag. Verder heb ik water bij me, geen citroen. Daar ga je al, piept het stemmetje. Kniesoor die dáár op let, zeg ik sussend tegen mezelf. Die citroen doe ik morgen gewoon. Voordat ik mijn vriendin heb opgehaald, is de pil binnen. We kletsen zoveel dat we in Zwolle zijn voor we het weten. De rolstoel-uit-de-auto-actie neemt enige tijd in beslag, maar even later duw ik haar door de gangen van een school voor speciaal onderwijs naar het goede lokaal. Vlok trouw naast ons. We hebben afgesproken dat ik vriendin ook weer terugbreng. Tussendoor ga ik zelf ook aan het werk, ergens in de stad. Kies ik een koffiehuis uit. Nou vraag ik me, hoe dom kan ik zijn? Maar ja, het is het enige dat ik tegenkom zo gauw en het is koud en ik heb honger. Ik vraag of ik mijn broodjes mag opeten bij een kruidenthee van hen. Dat mag. Intussen lekker verder tikkend met een warme hondenkop op mijn voeten. Even later: lunch in de auto, achter het stuur. Nu twee sneetjes speltbrood, met een avocado. Heerlijk. Vriendin is half twee klaar, die haal ik op en ik kar via haar huis naar het mijne. Thuis wacht een minder aangename verrassing in de brievenbus. Mijn nieuwe boek, een portret van het leven van een Joods echtpaar, is in drukproef-vorm bezorgd. Fijn toch, zou je zeggen. En ja, meestal is zoiets wel een feestelijk moment. Maar ik zie aan de envelop al dat het formaat niet deugt. Voel een ongelooflijke hoofdpijn opkomen. In het koffiehuis vanochtend begon het al, lichtjes. Ik rook de koffiegeur en genoot er zelfs van, maar heb er géén besteld. En nu, die knallende en vooral zeurende pijn net onder mijn schedel, waar komt die vandaan? Afkickverschijnselen van mijn dagelijkse cappuccino? Zucht. Tien telefoontjes later – inmiddels is besloten tot een nieuw, beter, formaat – kijk ik in het boekje naar ‘Tussendoortje’. Wat, mag ik maar vijf noten? Wat achterlijk weinig. Van de weeromstuit neem ik er vijftien.
Gisteravond ben ik vroeg naar bed gegaan. Was helemaal klaar met de dag. Met het boek, het dieet, alles. Dat kwam vooral door die kloppende koppijn. Nu, met de wekker op kwart over zeven – gewoon, zoals hij doordeweeks gezet wordt – voel ik me beter. Verdacht fit trouwens, of wíl ik dat alleen maar? Niet te bewust worden van alle pijntjes die je hebt hoor, piept een stemmetje. Je moet ook gewoon dóórleven. Tijd voor pil, water, citroen. Dan de ochtendrituelen. Het boterhammen smeren voor de kinderen, de hond eten geven, een kwijtgeraakte gymtas zoeken. Om tien over acht ben ik klaar voor mijn ontbijt. Ik heb Yogharde gekocht, een yoghurt uit de natuurwinkel. Door deze kuur heb ik besloten om lid te worden van de natuurwinkel bij mij in de buurt. Ik heb er zo’n acht jaar geleden een paar keer boodschappen gedaan, maar vond hem te duur. Als je lid bent (waar je voor betaalt) krijg je echter korting. En als je maar vaak genoeg winkelt daar, loont dat de moeite. Slim systeem voor klantenbinding. Het is nog geen kleinigheid om lid te worden. Na vijf minuten wachten heeft het winkelmeisje tijd. We vullen mijn gegevens in op een scherm die uit de jaren ’80 lijkt te stammen. Na veel gepiep en geratel is alles compleet. Dan blijkt de printer het niet te doen en tot overmaat van ramp(je) zijn de gegevens kwijt. Zucht. Of ik morgen terug kan komen. Dan kan ik wel, maar dan wil ik wel graag zo’n kortingspas gebruiken. Dat kan. Goed, nu heb ik dus Yogarde. Een mooie glazen pot met rechtsdraaiend melkzuur in de yoghurt. Heerlijk. Zie alleen in het schema dat yoghurt vanaf dag 3 niet meer mag. Jammer.
Iets minder fit en fris dan gisteren, maar toch redelijk wakker geworden. Geen klachten, en de ochtendpil gaat al wennen. Vandaag staat de voetmassage op het program. Jammer dat de achtervang voor de hond er niet is. Ze moet weer mee. Oef, dat wordt nog wat. Haar hormonen zijn dominanter dan ooit. De loopsheid nadert haar einde, dan krijg je dat. We gaan weer lopen, misschien maakt dat haar kalmer. Gelukkig blijkt ook Caroline een hondenliefhebster. Met verve leidt ze Vlok naar haar plek als we de behandelkamer binnen lopen. ‘Er ligt nog een handdoek op de grond,’ zeg ik. ‘Die ligt klaar voor jou,’ is het antwoord. ‘Voor na je voetenbad!’ Vanaf dat moment waan ik me in een kuuroord. Kalmerende muziek op de achtergrond, een heerlijke oliegeur en een vriendelijke masseuse. Ze neemt een rijtje vragen door en na een minuut of tien lig ik met frisse voeten op de tafel. Nou heb ik me al jaren voorgenomen om dit eens te gaan doen, maar op de een of andere manier is het er nooit van gekomen. Stom van me. Want het is bijzonder verrukkelijk en een aanrader. De verbindingen die via je voeten naar de rest van het lichaam lopen, zijn fascinerend. De kleinste voetzool-oppervlaktes kunnen Caroline informatie geven over heel specifieke zaken. ‘Dit is het gebied van je longen,’ legt ze uit. ‘En hier zit je lever.’ Ik geef me eraan over en ervaar een bijzonder ontspannen horizontale sessie. De weg naar huis loopt als op wolkjes.
We hadden het er al best veel over gehad: het bitterzout. Ik vond het al meteen poëtisch klinken, maar toen ik las wat het was, vond ik het minder. Gisteravond, na een fijne yogales en een gezellige gezamenlijke maaltijd in het HeelHuus met de detox’ers en de staf, moesten we eraan geloven. Het viel me mee, er gebeurde niet zoveel bij mij. Het rommelde wat in mijn darmen, dat was het. Goed geslapen ook! Maar vandaag heeft mijn lijf begrepen wat de bedoeling is. Wil je alles eruit? Goed, dan regel ik dat voor je. In de nacht ga ik zo’n drie, vier keer naar de wc. Daarna komt eindelijk de slaap.
Het idee alleen al vind ik pittig: dat je je darmen ontruimt. Ik heb er iets te veel over opgezocht op internet. Dat is niet goed voor de hypochonder in mij. Wat nou als er troep in de dikke darm blijft zitten? Klopt het dat we eigenlijk ook een klysma moeten? Gelukkig staat er vandaag ter afleiding een workshop zelfzorg op het rooster. Nou ja, gelukkig…Als ik de titel lees, overweeg ik even niet te gaan. Wat nou, zelfzorg… Het is al heel wat dat we ontgiften en daar de tijd voor nemen. Moeten we nóg meer voor onszelf zorgen? Ik poets mijn tanden al, ga naar de kapper soms, rust zo nu en dan uit… Maar ik ga toch. In de workshopruimte zit iedereen klaar op een matje. Anoushka met een borstel tegenover ons. Ze houdt een verhaal over lymfeklieren en het nut van ‘droog borstelen’. Alweer een nieuw begrip voor me. Het bevordert de doorbloeding en daarmee de schoonmaak van het lymfesysteem. We staan allevier (een van ons ontbreekt vandaag) even op een spijkerbed en we mogen gaan liggen om een ‘leverpakking’ te ondergaan. Een warme kruik, wat dekentjes, een kussen, fijne muziek, wierookluchten en een leverpakking… dat maakt de dag weer goed. Terwijl ik een paar uur later de bio-zaak binnen loop zie ik het weer: wat een heerlijke producten. Dit is een winkel zoals ik hem zelf ook zou maken, denk ik. Goed dat ik lid ga worden. Ik vraag de vrouw achter de kassa of dat bij haar kan. ‘Eh, ja,’ zegt ze. ‘Maar nu niet hoor!’ Ik kijk haar niet-begrijpend aan. ‘Eh, er is tekort aan personeel vandaag en het is best druk,’ gaat ze verder. ‘Sorry!’ Ik zeg dat ik het begrijp, maar twijfel meteen daarna of dat nou wel waar is. Ik koop een pak kokosolie – het eerste in mijn leven, dankzij Wilma – en mag dat tegen de ledenkorting afrekenen. Oké, dat valt dan weer mee. Net als het gegeven dat we vanavond voor de laatste keer bitterzout tot ons nemen. Gauw naar bed daarna.
Dit is een zwaar dagje. Ik heb de hele dag trek. Gewoon, zin in dingen, lekkere dingen. In snaaien, zou Wilma zeggen. En het frustreert behoorlijk dat dat niet mag. Goed, tegelijkertijd is het fijn dat ik het al zolang heb volgehouden, maar de frustratie heeft vandaag de overhand. Ik grijp een hand noten uit een zak in de keukenkast. Hmmm, dat was lekker. Meer, meer! Nog vijf dan…. Noten hè, geen handen. Tijd voor de derde biowinkel-poging. Het is druk in de zaak. Ik besluit eerst een kop kruidenthee in te schenken (middenin de winkel is een rust-tafel ingericht), om me op het ergste voor te bereiden. Er is een andere mevrouw dan gisteren aan het werk. ‘Kan ik u helpen?’ ‘Ja, kunt u mij inschrijven als lid?’ ‘Zeker wel.’ Deze keer gaat het vlot, tot aan het einde van het proces. De printer doet het, evenals de camera van de jaren ’80-computer en ook de pin-afrekening van de borg verloopt vlekkeloos. Ik krijg een tijdelijk pasje. Als tevreden aspirant-lid stap ik naar buiten. Met twee avocado’s in mijn tas. En een pak crackers, die zagen er zó lekker uit. Alvast voor volgende week…
Lichte dag. Gaat goed! Het begint al fijn, met een yogales van Lia. We doen milde bewegingen en ontspanning. Werken ook met de psyche. Ze vraagt ons allen een wens of voornemen in gedachten te nemen en daarop te focussen, in trendy taalgebruik uitgedrukt. Het is of de wens ingebed wordt, tegen de achtergrond van ons innerlijk. Dat komt wellicht door de yoga nidra: het ritueel waarbij Lia onderdelen van ons lichaam in specifieke volgorde opnoemt. In gedachten verwijl je dan bij het desbetreffende onderdeel met je geest: de duim, de wisvinger, de middelvinger…. etc. Je hersenkwabben zijn dan heel geconcentreerd bezig met een visuele voorstelling daarvan en dat heeft tot gevolg dat je intens ontspant zonder dat je het zelf doorhebt. ‘De yoga nidra staat gelijk met een paar uur slaap,’ aldus Lia. Nou, dan kunnen we dus mooi wat later naar bed. Dan hebben we de evaluatie van dag 4 tot en met 6. We steunen elkaar met praktische tips.
Is dan opeens weer minder. Ik heb enorm veel te doen. Dat leidt af, maar maakt ook wel dat ik nauwelijks bewust van de dieet dingen die ik doe & die ik nog moet doen. Zit in mijn hoofd vooral met het nieuwe formaat boek, de uitnodigingen voor de presentatie, wat zorgen om mijn zoon … Dat is minder fijn. Eind van de middag begint de workshop van Wilma over hormonen en voedingskeuzes, met het oog op na de kuur… Dat is fijn, we kijken vooruit. Ik ervaar wéér die stortvloed aan informatie als eerder bij Wilma, maar omdat ik het meeste al eerder gehoord heb, pik ik meer op. Dat werkt dus, net als de quizvragen die ze ons voorlegt. Wat is het gezondste ontbijt? We kunnen het allemaal opdreunen nu, klassikaal! 😉
Staat geheel in het teken van het zoeken naar de juiste balans werk en privé. ‘Zelfzorg, Eke, dat is waar het om gaat,’ spreek ik mezelf toe wanneer ik me met moeite losruk van een artikel waar ik mee aan het worstelen ben. Het is voor het FD, ik kreeg de opdracht onlangs. Mijn vrienden vielen steil achterover: dat is toch geen tijdschrift voor jou?!?! Nee, maar ik schrijf er wel voor. Kan ik binnenkort dus geheel naar waarheid zeggen.
Waar is mijn laatste avocado nou? Ik had gisteren op de markt nieuwe voorraad moeten halen, maar ben het vergeten. Wel weet ik zeker dat er ergens nog eentje is. Nou is het geen onbekend fenomeen voor mij om dingen – al dan niet tijdelijk – uit mijn oog te verliezen, maar avocado’s bewaar ik in het algemeen vrij structureel op dezelfde plek, een aardewerken schaal op de eettafel. Hmmm. Wat nu. Tablet 1 en citroenwater zijn op, kinderen zijn naar school en mijn maag rammelt weer eens. Pling! Een van de quizvragen van Wilma springt me te binnen: wat is het meest gezonde ontbijt. (daar heb je hem!) Uit mijn hoofd zeg ik dat er een optie bij stond met brood, een met yoghurt, een die veronderstelde dat géén ontbijt te prefereren is en… een omelet met groenten. Laat dat nou het juiste antwoord zijn… Bij meerkeuzevragen is het van belang dat je niet per ongeluk juist het foute antwoord onthoudt, maar hiervan ben ik zeker. Met een opgeruimd gemoed ga ik aan de slag. De man van een vriendin bracht onlangs een hele doos scharreleitjes, die mag ik eindelijk nu ook eens zelf uitproberen! Verder liggen er nog wortels, champignons, bleekselderij en een venkelknol in de koelkast. Ik word steeds blijer. Na het feestmaal van gisteravond is zo’n verrassend ontbijt helemaal in stijl. Hoe voel ik me nu? Lichter? Gezonder? Schoner? Ik probeer heel nauwgezet bij mezelf na te gaan hoe ik me écht voel. Dat is nog best lastig. Er is veel ruis. Er is altijd wel ruis. Nu hijgt een werkopdracht in mijn nek, die ik pas af kan maken zodra ik respons heb van de geïnterviewde. Er ligt een dichtbundel ter finale opmaak-controle. Er moet een hond uitgelaten. Een afspraak gezet, een vakantie gepland, een telefoontje gepleegd. Maar als ik dat nou allemaal eens even kan loslaten…? Hoe voel ik me nu, na negen dagen heel mild vasten? Ik plant de vraag in mijn hoofd en beloof mezelf er aan het eind van de dag een antwoord op te formuleren. Nu eerst werken aan het beloofde ‘Dagboek van een Detox-er’.
Met een vriend en de hond wandel ik naar de afsluiting. De dag is vriendelijk: de zon is aan, de vogels ook. Ik heb me voorgenomen eindelijk eens ruim van tevoren aanwezig te zijn. Dat lukt redelijk, al ben ik weer niet de eerste. Een overwinning op mezelf. Verder loop ik ook letterlijk lichter, want ik ben drie kilo afgevallen. Geen idee of ik het zo kan houden, maar ik zit weer mooi op mijn streefgewicht. Had je dat dan? vraagt het stemmetje binnenin, dat zich de laatste dagen best koest heeft gehouden. Ja, dat had ik. En daar zit ik zelfs een halve kilo onder. We ontmoeten elkaar met zijn vieren, één van ons heeft verplichtingen elders. En het HeelHuusteam is er ook natuurlijk. Wilma deelt ons Kurkuma Latte uit, een heerlijke drank die ik kende onder de naam ‘Gouden Melk’. Naast het gouden water hebben ze dit dus ook al in het HeelHuus. Een detox-collega noemt de Vitaal Vasten week ‘Vitaal Feesten’. Dat is toch wel de teneur van de bespreking vanochtend: de deelnemers zijn blij. We masseren elkaars handen, een symbolisch afscheidsritueel dat Anoushka voor ons in petto heeft. Tina zit inmiddels op dag vijf van dezelfde kuur. Véél succes gewenst! Je kúnt het, dat is wel duidelijk. Maar je moet er nog wel even doorheen. We zullen morgen op je proosten!
Ga niet detox-en als je veel moet werken. Dat is ons in theorie herhaaldelijk verteld. En dat heb ik in de praktijk ondervonden. Maak je agenda leeg, leeg, leeg. Zo leeg mogelijk in elk geval. Tuurlijk,
boterhammen smeren voor je kinderen en de hond uitlaten moet kunnen. Een opdracht voor je werk doen ook nog wel.
Bijna niets is zo lekker en voldoening gevend als zuurdesem-toast met avocado. Op het gebied van eten dan hè. Maar goed, dat wist ik eigenlijk al. Hoe dan ook, het is andermaal bevestigd.
Geklaarde boter is goed voor je. Het is er een uit grootmoeders tijd: de wijsheid dat geklaarde boter goed is. Je kunt het zelf maken (roomboter verhitten en het bubbelende vet telkens wegscheppen), maar makkelijker is het natuurlijk om het kant en klaar te komen. Bijvoorbeeld in de vorm van Ghee.
Begin de dag met een glas lauwwarm water en citroensap. Tuurlijk, liefst een biologische citroen en warm zelf het water op, dus niet tappen uit de kraan. Dit geeft een goede basis; citroen maakt je lichaam basisch. (het lijkt net of je dat ook voelt, vind ik, maar dat kan heel goed psychisch zijn, aldus het stemmetje)
Kauw je drinken als je eten. Slik je eten als je drinken. Dat wil zeggen: maak je eten vloeibaar en laat de enzymen door je mond spoelen. (uit de serie: Wijsheden van Wilma)
Ben jij geïnteresseerd geraakt na het dagboek van Eke? Bekijk dan ook eens de website van Heelhuus. De Innerwave Mild Detox is de basis voor de Vitaal Vastenkuur.
“Waar Innerwave bijna 10 jaar geleden begon met detoxen – een reinigingskuur van lichaam en geest -, meten we je nu graag een complete nieuwe levensstijl aan. Een total body & mind reset noemen we dat.
Pas wanneer je schoon van lichaam en geest bent én dit met een gezonde voeding en beweegpatroon onderhoudt, ben je in staat maximaal van het leven te genieten. Alive and kickin. Day, after day, after day!“
Schrijf je in voor de online webinar
